Mój wymarzony akrobata...

         Zakochałam się w nim, zanim go jeszcze kupiłam. Widziałam wiele razy na jakichś blogach czy w gazetach wnętrzarskich te manekiny, ale nawet nie wiedziałam, gdzie takiego cudaka mogę kupić. Marzył mi się od dawna. No i mam gagatka od kilku dni! Nacieszyć się nim nie mogę. A było to tak...
        Pojechałam z mężem do Legnicy po jakieś zakupy. Postanowiliśmy jednak, że nie chce nam się przepychać z wózkiem sklepowym przez regały i tłumy ludzi. Poszliśmy zatem pospacerować sobie po dawnej okolicy. Niedaleko zresztą miejsca, gdzie mieszkaliśmy zanim wybudowaliśmy nasze gniazdko na wsi. Stwierdziliśmy, że przez te 2 lata coś się nawet pozmieniało. Idziemy, idziemy, aż tu nagle widzę jakiś ładny butik, piękna wystawa, fajne ubrania. Mówię do męża, że wejdziemy, bo chyba to jakiś nowy sklepik. Weszliśmy. W środku pięknie. Wystrój, jak się patrzy. Okazauje się, że to butik z używaną odzieżą i nie tylko. Zamurowało mnie, bo było tam naprawdę elegancko. Przemiła dziewczyna za ladą uśmiecha się pięknie, bardziej do mojego męża niż do mnie, ale co tam...ja czuję, że ktoś mnie woła i patrzy na mnie. Zaglądam przemiłej właścicielce przez ramię i jestem w szoku. Wołam...Maćku, zobacz! A mąż: co takiego? Manekin! Jakbym zobaczyła ósmy cud świata. Manekin wołał do mnie: kup mnie, zabierz mnie stąd do dosiebie... Mój mąż zna ten wyraz twarzy u mnie, błysk w oku i wie, że wówczas nic i nikt mnie nie powstrzyma. Mój akrobata kosztował 6 zł. Mąż się uśmiał, ze za 6 zł tyle radości mi można sprawić. Owinęłam drewniaka mojego w apaszkę, położyłam wygodnie w torebce, zapłaciłam i z uśmiechem od ucha do ucha pożegnałam sklepik. Przemiła pani-właścicielka chyba nie zrozumiała mojego uwielbienia dla nowego nabytku;-)
        Gdybym tylko miała więcej czasu, mogłabym mu się przyglądać bez końca, ćwiczyć wszystkie pozy i wyginać nim do granic możliwości. Wiecie co, on na sto procent jakiś sport uprawia. Chyba jogę:-)

 Stoi sobie na komodzie w salonie. Komody przewędrowały w inne miejsce i troszkę się pozmieniało w salonie. Ale o tym kiedy indziej, bo jeszcze nie wszystko jest gotowe. 

A niżej mój ulubiony druciany kosz na koce. Koc na spodzie jest ogromniasty, rzadko używany. Natomiast te dwa niebieskie w ruchu są non stop. Zawsze pod ręką. Kiedy tylko zmarznę, ręka wędruje za kanapę i za moment już cieplej się robi. A druciany kosz służył nam do tak wielu rzeczy, ze powinien dostać jakiś medal za wysługę lat czy coś takiego. 

Kosz, bluszcz i inne tam widoczne "cosie" pozwalają mi wierzyć, że nasza suczka Lady nie będzie już swym wielkim, czarnym, mokrym nochalem mazać szyby w oknie. Zobaczymy:-)