Nowy Rok i nowe możliwości...

     

       Dziś rano przeczytałam - "Masz przed sobą 364 nowe dni i tak wiele możliwości... Jak je wykorzystasz?".
       Hmm..., tak, jak potrafię i jeszcze bardziej się postaram i jeszcze więcej zrobię, zobaczę, dotknę. Jeszcze więcej się nauczę.
       Wtajemniczonym, serdecznym istotom śpieszę tłumaczyć sytuację z moją córcią. Już jest w porządku, choć wiele przeszliśmy od września. Zajęłam się pracą, szkołą i treningami dzieci, domem, bieganiem, a potem, żeby nie oszaleć...czytaniem, czytaniem, świętami i znów czytaniem. Wiele się działo przez ten czas, gdy byłam tutaj raczej duchem niż ciałem. Ale po kolei...

       Naoglądałam się, naczytałam o świętach i samych przygotowaniach do nich na Waszych blogach. Były i u mnie święta, piękne, rodzinne, pracowite. Wigilia rodzinna u mnie, potem jazda 300 km na "przyjęcie niespodziankę" do mojej mamy, która skończyła 60 lat, a na koniec powrót do domu, bo Sylwester znów u mnie, z tym, że dla przyjaciół i znajomych. Maraton świąteczny uważam za bardzo udany i zakończony. Teraz czekam na ferie, które u nas na szarym końcu, a potem juz tylko wiosny będę szukała.
      Póki co, w atmosferze okresu poświątecznego, szybkie migawki naszej choinki, którą mam nadzieję, jak tylko słońce zaświeci, zasadzić przed domem. No i mój patent na przykrycie niezbyt pięknej bryły ziemi, która wystawała z donicy, jako że choinka żywa i mam nadzieję z pięknymi korzeniami. Niecałe 10 minut w lesie poskutkowało tym, że moja choinka ma cudną, zieloną pierzynkę u swych stóp, z mchu i szyszek. Wygląda to pięknie i naturalnie. Takie małe, a cieszy :-) Szyszek z daleka nie widać, bo małe, ale przez to naturalne.

   

      Muszę się jeszcze do czegoś przyznać. Mianowicie, z tego, co się orientuję wszyscy kupują choinki na święta, czy to prawdziwe, czy sztuczne, ale najpiękniejsze z szeregu. Muszą być doskonałe. A ja z mężem, co roku wybieram najdziwniejszą, najbardziej "biedną" czyli, jak my to mówimy największego szturbaka. I potem przystrajamy tego szturbaka tym, co mamy, a generalnie jest tak, że każda ozdoba jest z innej parafii. Nie wiem, skąd się wzieło to, że zawsze kupujemy taką sierotkę, ale tak jest i tak pewnie zostanie :-)

    Najbliższe osoby wiedzą, że biegam i nie mogę już bez tego żyć. Ale wiedzą też, że nie umiem funkcjonowac bez czytania. Te dwie przyjemności pozwalają mi odpłynąć, zrelaksować się i zmęczyć pozytywnie. Książka zajmuje głowę, a bieganie mięśnie i to wszystkie, jakie mam. Dzięki odwiedzinom u mojej kuzynki, którą nazywam "siostrzyczką" mogłam zaczytać się do woli w fantastycznych lekturach. Anula, wielkie dzięki za wszystkie książki. Na zdjęciu trzy są Twoje, dwie z biblioteki. Te pięć przeczytałam właśnie w ostatnium czasie. Dwie czekają na weekend. Każda z książek na zdjęciu poniżej jest świetna. Polecam z całego serca każdą z nich. Każda mnie porwała, każda czegoś nauczyła. Każda zabrała mnie w inny świat. Nie wiem, jak to zrobiłam, że przeczytałam je wszystkie w takim krótkim czasie, zwłaszcza, że święta były istnym szaleństwem, potem te urodziny mamy, co znaczyło kolejne 3 dni w podróży, no i sylwestrowe imprezowanie. Myślę jednak, że byłam tak spragniona czytania, że jak zaczęłam to skończyć się nie dało, dopóki ostatniej strony nie ujrzałam.
    Najpiękniejsze jest to, że jeszcze tyle książek przede mną, że życia niejednego zabraknie, aby przeczytać choćby jedną tysięczną. Cudowna wiadomość :-)

     Jakie macie zakładki do książek? Ja mam wiele. Są najróżniejsze. Czasem podarowane w prezencie, czasem zrobione przeze mnie, ale najczęściej są to przypadkowe kawałki czegoś, co akurat mam pod ręką otwierając książkę na pierwszej stronie, a kończąc rozdział. Raz jest to paragon, raz bilet, raz papierek po cukierku, raz chusteczka higieniczna, a kiedy indziej kawałek sznurka, jak na zdjęciu poniżej. Cztery książki czytałam z jedną zakładką w ręku. Ostatniej trafiła się biało-czerwona "zakładka". Lubię do każdej książki mieć inną zakładkę. Taki bzik ;-) A jak jest u Was?

      Na koniec coś, co sen z powiek spędzało od dawna, nie tylko mnie. Mianowicie, fronty szafek kuchennych. Domurowane trzy szafki i z konieczności wymienione fronty, bo jak się okazało, nie produkują już tych, które miałam. Najzabawniejsze jest to, że wyszło na moje. Całe długie lata jęczałam mężowi, że chcę białe fronty. Poddałam się jednak i były ikeowskie z serii Fagerland. Kiedy mąż domurował trzy szafki po czterech latach (jak wiadomo są sprawy, które najpierw muszą nabrać  tzw. "mocy urzędowej"), okazało się, że Fagerlanda już nie ma i nie będzie. Gdybyście widziały ten błysk w oku, moim oczywiście!
   Z tego miejsca, pozdrawiam znów kuzynkę Anię, która pomogła mi całą swoją mocą i dobrym góralskim serduchem, przekonać mężulka mojego do białych frontów. Jak to mówią, jak się czegoś pragnie, zawsze się spełni ;-) Nadmienię tylko, że Ania mieszka 500 km ode mnie. Jedna wizyta u niej zaowocowała książkami i frontami. Wszystko miałam, zawiasy, uchwyty, spowalniacze...brakowało tylko tych frontów. Wspólnym wysiłkiem udało się wszystko. I wiecie co? Uwielbiam jeszcze bardziej moją kuchnię, czas w niej spędzany i mojego męża za cierpliwość i stoicki spokój, jakim się wykazał przy ich zmianie.

   

      Nowym nabytkiem jest też tablica, którą zrobiłam sama za grosze. Jest taka, o jakiej marzyłam czyli duża :-) i już zaczęła żyć własnym życiem, zwłaszcza po Sylwestrowej nocy ;-) Nie wiem i się już nie dowiem, kto dopisał- "Goście witają gospodarzy" oraz "2+2 =5!"
      Płyta, którą wyciął mi pan Maciek z działu drewno w Castoramie wyniosła mnie 45 zł. Ta, która wisi w kuchni jest mniejsza, ale jeszcze większa czeka na malowanie w garażu. Zawiśnie w przedpokoju.
      Swoją drogą, pan Maciek z działu drewno jest genialny, bo nie może się oprzeć uśmiechniętej kobiecie i wycina natychmiast to, co wymyślę. Zawsze doradzi, bo zna się najlepiej na rodzajach płyt, desek, sklejek i tym podobnych rzeczy. W każdym razie, pan Maciek wyciął, ja pomalowałam farbą, która przeleżała swoje w pralni, a mój mąż Maciek powiesił :-) Maćki to fajne chłopaki!

      No dobrze, dla wytrwałych...mój ulubiony czytelniczy fotel w pobliżu ulubionej kozy, która płonie żywym ogniem od jesieni do wczesnej wiosny. Kto chce poczytać, pomyśleć, odpocząć lub choćby tylko się ogrzać, zapraszam serdecznie. Ciacho i kawa w pakecie :-)

        Biegnę tymczasem nadrabiać zaległości czytelnicze u Was moje drogie. Wiem, że nacieszę oczy i duszę, jak zawsze :-) Ściskam serdecznie i życzę spełnienia w Nowym Roku 2014, tak szeroko pojętego. Pamiętajmy, że  mamay przed sobą 364 nowe dni i tak wiele możliwości...